اگر بپذیریم "لذت" تنها به شیرینی و سرخوشی محدود نمی شود، می توانیم التذاذ را رکن اول از اصالت و موجودیت هنر بدانیم. به این معنا؛ هنر پدیده و تلاشی لذت بخش برای هنرمند و برای مخاطب است. فرقی نمی کند که اثر هنری، فرحبخش باشد یا دردناک. آنچه مهم است کامروایی از غلبه بر ناتوانی بیان هنری و لذت جویی از آن است. هنرمند چه آنگاه که شوری شیرین می آفریند و چه آنگاه که زخمی هولناک را به هنگام نشان می دهد، و وقتی مخاطب از این اثر به شعف یا درک تازه ای می رسد، هر دو بر یکی از ناتوانی های خود پیروز می شوند و این پیروزی ذاتاً لذتبخش است.