واژه ی پذیرفتن از پذیرفت می آید و پذیرفت اشاره به ضمیر دورِ «آن» دارد به بیانی می توان گفت که یعنی طرف آن را پذیرفت یا قبول کرد،ضمیر آن می تواند هر چیزی باشد.

بنابراین پذیرفتن به معنی قبول کردن و یا پذیرا ی چیزی است که درهمه ی زوایا مورد پذیرفتن قرار گرفته باشد و این پذیرش می تواند مثبت باشد و یا احیانا" منفی. از پذیرفتن می توان به‌عنوان فرهنگ یاد کرد زیرا که این مقوله از معانی و اعتقادات مشترکی در بین مردم برخورداراست.

با این تعابیر، خداوند متعال جهان هستی را به شکلی آفریده است که در ظاهر و باطن این جهان ما با نوعی فرهنگ پذیرفتن تصادم داریم چرا که همه ی موالید چهارگانه درکره ی خاکی با نظم و انضباطی خاص درکنار هم قرار گرفته اند. به مانند پذیرفتن شب توسط روز و روز توسط شب. و یا پذیرفتن کوه ها که در کنار هم سلسله وار قرارگرفته اند و یا پذیرفتن ستارگان توسط آسمان که به صورت نظم و ترتیب در کنار هم قرار گرفته اند. یا پذیرفتن ابرها و
خورشید توسط آسمان درروز و پذیرفتن درختان یک باغ گردو که از یک جنس و مایه هستند و یا پذیرفتن یک اثر هنری توسط جامعه و یا یک شخصیّت علمی توسط مردم.

با این وجود، این مقاله سعی بر آن دارد تا که فرهنگ پذیرفتن را در جهاتی مورد وارسی قرار دهد و این مهم بدین سان است که چنین تحقیقی اگر چه به صورت گفتاری و زبان به زبان دربین مردم متداول شده اما به شکل تخصصی و
تحلیلی که بتواند منشأ اثری در جامعه واقع افتد، به انجام نرسیده است که امیدوارم این قول بتواند به نوبه ی خود مورد تفقد و تأمل و البته پذیرش در جهت رشد و بالندگی جامعه قرارگیرد.

۱-پذیرفتن و انواع آن

الف)پذیرفتن: در فرهنگ لغت علامه دهخدا واژه ی پذیرفتن به معنی قبول، قبول کردن، موافقت کردن، تعهد کردن، بر عهده گرفتن،شنودن، شنفتن، و اعتراف کردن بکار رفته است و کلماتی نظیر پذیرش، پذیرفتار،پِذرُفتن،
پذیرا، پذیر، پذیرا سخن، پذیرانیدن، پذیرایی، پذیرایی کردن،پذیرفتنی وپذیرفته نیز در همین فرهنگ علامه دهخدا آمده است که هر کدام از این کلمات نیز از حیث معنا با واژه ی پذیرفتن ارتباط دارند.

بنابراین پذیرفتن می تواند به‌عنوان یک فرهنگ در بین مردم جامعه تلقی شود زیرا که نوعی تعادل و تعامل مشترک را در بین ما برقرار می‌کند. با این وجود، پذیرفتن را می توان نوعی رفتار پسندیده و کارآمد در بین جامعه به
شمار آورد و در تعریف کلی آن می توان گفت به رفتارها و یا ایده هایی اطلاق می‌شود که این رفتارها و ایده ها از جانب فرد و یا افراد دیگر جامعه مورد پذیرش و موافقت قرار می گیرند و لذا وقتی رفتارها و ایده ها ی یک فرد
از زوایایی مختلف مورد پذیرش و قبول جامعه قرار می گیرند، درواقع نوعی فرهنگ پذیرش شکل گرفته است. پذیرفتن می تواند یک سویه باشد و یا حالتی دوسویه و به اصطلاح دوجانبه داشته باشد به گونه ای که ممکن است یک فرد تفکرو ایده ی فرد دیگر را بپذیرد ولی آن فرد نوع فکر و ایده ی او را پذیرا نباشد.

بنابراین پذیرفتن اگر حالتی دو سویه داشته باشد و به یک تعادل ِ رفتاری وتعامل فکری تبدیل شود می توان از آن به‌عنوان هنجار و فرهنگ یاد کرد و اگرچنین حالتی نداشته باشد یقینا" نوعی انومی تلقی می‌شود. با این حال می
توان چنین پنداشت که پذیرفتن یا عدم پذیرفتن یکدیگر ریشه در خانواده و جامعه دارد و نقش و تأثیرخانواده ها به‌عنوان نهادی کوچک اما بنیادی در جامعه بسیار مهم و کارآمد است به طوری که خانواده ها به‌عنوان گروه پایه، جامعه را تشکیل می دهند و ترکیبی مفهومی از خانواده و جامعه را می توان نوعی فرهنگ نامید.

ب) انواع پذیرفتن

۱- پذیرفتن یک جانبه: پذیرفتن یک جانبه به پذیرفتنی گفته می‌شود که حالتی دو سویه ندارد و تنها از جانب یک نفر و یا یک گروه صورت می گیرد. به‌عنوان مثال: ممکن است یک فرد علمی فرد ِ علمی دیگری را قبول داشته
باشد اما عکس آن صادق نباشد. و یا یک شاعر، شاعر دیگری را از حیث هنری قبول داشته باشد ولی آن دیگری این نظر را نسبت به او نداشته باشد. بنابراین در پذیرفتن یک جانبه جامعه دچار نوعی ایستایی می‌شود و طبعا" استبداد فکری درجامعه حکمفرما خواهد شد زیرا که انعطاف افکار و پویایی فرهنگ در جامعه دچار رکودی عمیق می‌شود.

پذیرفتن یک جانبه در ترویج قدرت واقتدار خود می کوشد و اقتدار دیگران را کتمان می‌کند. هر جامعه ای که ازپذیرفتن یک جانبه برخوردار باشد آن جامعه از رشد و توسعه ی فرهنگی و اقتصادی عقب می ماند. تعامل و همپرسی در آن جامعه رخت بر می بندد و جای آن را ایستایی و فرد گرایی می گیرد.

پذیرفتن یک جانبه ریشه در تاریخ یک جامعه دارد و نوع فرهنگ و زبانی که درآن جامعه حکمفرما بوده است. بنابراین این نوع پذیرفتن را که بیشتر در کشورهای استبدادی حاکم بوده، مردم آن جامعه را دچار عقب افتادگی در همه ی زمینه ها خواهد کرد. به‌عنوان مثال: وقتی یک نفر تنها خودش را قبول دارد وبرای افکار و عقاید دیگران احترام و حقوق شهروندی ای قائل نیست این فرد تیشه به ریشه ی درخت جامعه می زند و دیگر خبری از سایه و برگ و
بر آن درخت نیست و در پذیرفتن یک جانبه در واقع تعاملی صورت نمی گیرد و تنها یک نفر به‌عنوان فرد پذیرا شناخته می‌شود واگر چه این فرد به‌عنوان لیدر فرهنگی و هنری و... در جامعه نیز شناخته می‌شود اما باز مانند درختی است که شاخ و برگ خود را خشک کرده و دیگر خبری از ثمردهی خویش به گوش کسی نمی رسد.

۲- پذیرفتن دوجانبه: کاربردترین پذیرفتن را می توان پذیرفتن دو جانیه بر شمرد زیرا که تعامل و همپرسی به‌عنوان دو پارامتراساسی همیشه یک پایه از دوپایه ی پذیرفتن به شمار می آیند و به‌عنوان لازم و ملزوم یکدیگر به شمار
می روند. در پذیرفتن دو جانبه انعطاف رفتاری وعقاید مشترکی وجود دارد که این عوامل خود مسببی است در جهت رشد و بالندگی فرهنگ و زبان جامعه. در پذیرفتن دو جانبه نوعی دمکراسی و هم اندیشی سالم وجود دارد که جامعه
را از آن حالت دُگم به سمت گشودگی و فراخی ذهن و بالندگی روح سوق می دهد به گونه ای که مردم از یکدیگر شناخت ظاهری و باطنی پیدا می‌کنند و قدرت تحلیل آن ها نسبت به محیط پیرامون خود بالا می رود.

شناخت خود عاملی است تا که فرد بتواندابتدا برای خود تصمیم بگیرد و درثانی بتواند در تصمیمات دیگران سهیم باشد. سهیم شدن در تصمیمات دیگران باعث ِ نضج و بارور شدن فرهنگ مشورت و انتخاب می‌شود. در پذیرفتن دو جانبه هر دو طرف گفتگو از تعامل خود سود می برند و جامعه به سمت عدالت اجتماعی سوق داده می‌شود. بنابراین پذیرفتن دو جانبه به مانند ترازوی عدالتی است که هر دو کفه ای آن برابرند.
این برابری سبب برادری چه از حیث علمی و چه از لحاظ فرهنگی و اقتصادی خواهد شد. پذیرفتن دو جانبه به منزله ی این است که ما ابتدا حرف های مخالف ِ طرف مقابل را بشنویم و به او اجازه بدهیم که به همین حرف
های خویش که مخالف با افکار و عقاید ما هستند فکر کند!

بدین سان پذیرفتن دو جانبه یعنی این که همدیگر را درزوایایی متفاوت بپذیریم و با آسیب شناسی شخصیت یکدیگر و آنالیزم رفتارهابه خروجی مثبتی برای خود و جامعه دست یابیم. بنابراین پذیرفتن دو جانبه به پذیرفتنی گفته
می شود که افراد در همه ی جوانب یکدیگر را قبول داشته باشند و از این نوع پذیرفتن می توان به‌عنوان فرهنگ پذیرفتن یاد کرد.

۳- پذیرفتن مثبت: به پذیرفتنی گفته می‌شودکه افراد نکات مثبت یکدیگر را قبول دارند و احیانا" همدیگر را درجهت برون رفت از نکات منفی حمایت و تشویق می‌کنند. به‌عنوان مثال: وقتی یک فرد رشد و توفیق فرد دیگری را
درجامعه تعریف و تبلیغ می‌کند و به این فرآیند فکری و یا... غبطه می خورد ونه غصه ! از این نوع پذیرفتن می توان به‌عنوان پذیرفتن مثبت یاد کرد.

در پذیرفتن مثبت فرد مدام به دنبال برجسته کرن مثبت های فرد دیگری می باشد و تحت هر شرایطی رویکردی مثبت محور را به انداخته ها و اندوخته های فرد دارد. لذا این نوع پذیرفتن دربین طیف و طبقات مختلف ِ جامع وجود دارد وبه انحای متفاوتی در جامعه ترسیم و تصویر می شوند. به شکلی که مثلا" یک منتقد ادبی از یک شاعر ابتدا به نکات مثبت اثر وی می پردازد و سعی بر آن دارد تا که نکات منفی اثر را نیز با زبانی صمیمی و به دور از اغراض و جانبداری به صاحب اثر گوشزد کند که در این نوع روش هم فرهنگ رشد میسر می‌شود و هم فرهنگ اعتماد و اعتقاد.یا این که مثلا" در یک خانواده پدر و مادر خانواده نکات مثبت فرزند را برجسته می‌کنند و با کنایه و ایما و با زبانی ساده و صمیمی نکانت منفی را نیز به آن وانمود می‌کنند که در این حالت نوعی پذیرفتن مثبت صورت می گیرد.

تجربه نشان داده است که برجسته کردن رفتارهای مثبت یک فرد خود می تواند رفتارها ی منفی آن را برطرف نماید. بنابراین، تعریف کردن از دیگران تحت هر شرایطی نیاز هر انسانی است و قطعا" انسان ها تشنه ی تعریف اند ولی بایستی از روشی استفاده نمود که طرف مقابل هم خود را حفظ کند و هم این که از ظرفیتی بر خوردار باشد که این نوع تعریف بتواند دررشد جامعه مؤثرافتد. لذا تعاریف بی جا و بی مورد که تناسبی با شخصیبت فرد مقابل ندارند نیز تحت هیچ شرایطی خوب نیست اما تشویق فرد در جهت روی آوردن به کارهای خوب و شایسته هرچند که فرد مقابل آدم خوبی هم نباشد، بایسته ی هر فرد مشوقی است.

۴- پذیرفتن منفی: به پذیرفتنی گفته می‌شودکه افراد یکدیگر را در نکات منفی می پذیرند و اغلب این نکات را در جامعه برجسته می‌کنند. پذیرفتن منفیریشه در رفتارها و برخورد های کودکی و نوجوانی دارد. به‌عنوان مثال: وقتی
خانواده و یا اجتماع با یک کودک و یا نوجوان برخورد خوبی نداشته اند و در زوایایی او را آزار داده اند طبعا" همین آزار و اذیت ها در بزرگسالی فرد را رنج می دهد و این فرد در صدد بر می آید تا که دو راه را انتخاب
کند. ابتدا این که سعی می‌کند به دنبال انتقام باشد و در ثانی احتمال می رود که با ساختن شخصیّت خود ورسیدن به یک خودباوری در صدد جبران مثبت بر آید.

تجربه و تاریخ نشان داده است که اغلب افرادی که در عنفوان کودکی و نوجوانی تو سر خور بوده اند و به انحای مختلفی مورد آزار و اذیت خانواده و جامعه قرار گرفته اند، در بزرگسالی به دنبال انتقام بر آمده اند و انتقام نیز خطرناک ترین رفتاری است که ممکن است یک فرد، جهانی را به آتش و نابودی بکشاند زیرا که امکان رشد اجتماعی و سیاسی این گونه افراد زیاد است و همین که به رشد اجتمای و سیاسی رسیدند به فکر انتقام از جامعه به انحای مختلف می افتند که حرکت خوشایند و معقولی نیست ولی ریشه درروان و روح افراد دارد که به ندرت بدیلی برای این مریضی پیدا می‌شود. اما آن سوی قضیه نیز صادق است چه این که احتمال می رود که فرد با این که در کوچکی مورد آزار و اذیت وتحقیر فراوانی قرار گرفته است ولی در بزرگسالی به دنبال جبران باشد. یعنی در واقع تمام کمبودهای شخصیتی، اجتماعی، مالی و... خود را با مقوله ی جبران برطرف سازد. که از این گونه افراد نیز در جامعه کم نداریم. به‌عنوان مثال: خیلی ازافراد دیگران را تحت هر شرایطی می پذیرند و به آن ها احترام می گذارند که در واقع پذیرفتن این افراد ریشه در جبران ِ نداشته هایخود دارد. به‌عنوان نمونه: یک فرد متمول که در کوچکی فقیر و تهی دست بوده است به طروق مختلف به دیگران کمک می‌کند و البته برای افراد ثروتمند نیز احترام قائل است. لذا این حرکت ابتدا درجهت رشد و بالندگی شخصیّت و منش خود فرد می باشد و در ثانی می خواهد با این رفتارها و منش جامعه را نیز با خود همراه سازد تا که به گونه ای جبران مافات کرده باشد.

بنابراین در پذیرفتن منفی اگر فرد بدنبال انتقام باشد این نوع رفتار دارای کارکترها ی فرآرونده ای برای خود فرد وجامعه به شمار نمی آید اما اگر فرد بدنبال جبران باشد، در واقع نوعی پذیرفتن مثبت تلقی می‌شود.

۵- نپذیرفتن: فرهنگ نپذیرفتن به‌عنوان عنصری فرآرونده در جوامع توسعه نیافته و سنتی و جوامع در حال گذار به توسعه نقش و تأثیر بیشتری را نسبت به جوامع پیشرفته و صاحب تکنولوژی دارد. نپذیرفتن دقیقا" در مقابل پذیرفتن قرار دارد و معنی آن این است که افراد در همه ی جوانب یکدیگر را قبول ندارند و یا این که این فرهنگ نپذیرفتن حالتی سکوت گون دارد. به بیانی افراد هیچ گونه نظری را در مورد یکدیگر ارائه نمی دهند. این نوع رفتار را می توان نوعی سکوت فرهنگ پنداشت چه این که هیچ گونه تبادل نظری در بین افراد و جامعه صورت نمی گیرد و در واقع هرکسی خود را قبول دارد و دیگری را هم زیر سئوال نمی برد!! بنابراین این نوع روند از جانب کشورهای پیشرفته و در بین آحاد جوامع عقب افتاده رخنه کرده و امروزه از آن می توان به‌عنوان نوعی بد فرهنگی یاد کرد. نپذیرفتن نوعی بد فرهنگی است که ریشه بر تیشه ی فرهنگ می زند و این سکوت ِ ناخود آگاه که ازجانب خود آگاه ِ جوامع پیشرفته در جوامع عقب افتاده متداول شده است، جامعه را با انومی ها و جنون های فکری مواجه کرده است چه این که دراین گونه جوامع به سهولت واقعیات و حقایق دیگران کتمان می‌شود و جامعه با نوعی استاتیک فکری (انجماد) مواجه خواهد شدکه تبعات آن نیز در بطن جامعه خوشایند نیست. همان طورکه ذکر آن رفت درپذیرفتن یک جانبه حداقل تعاملی یک جانبه صورت می گرفت اما در نپذیرفتن هیچ گونه تعاملی صورت نمی گیرد و هر کسی خود را قبول دارد. این گونه فرآیندِ نامیمونِ« خود قبول داشتن » از نا زیباترین رفتارهایی است که جامعه را با بحران هویت مواجه میکند و به مرور زمان جامعه دچار توحش و توهم و هذیان های رؤیایی و تخیلی خواهد شد که در
هیچ قاموسی هم نمی گنجد.

لذا مهمترین عنصر نپذیرفتن سکوت است که در مقابل فریاد قرار می گیرد و جامعه ای که سکوت می‌کند بی گمان آن جامعه از فریاد هایش غافل می باشد.

۲- آنتو لوژی ( هستی شناسی ) فرهنگ پذیرفتن در جامعه و طبیعت

الف) نگاهی به فرهنگ پذیرفتن درخانواده: کوچک ترین عضو جامعه را خانواده می‌گویند ولی همین کوچک ترین عضو به‌عنوان ستون جامعه به حساب می آید ودر رشد و بالندگی جامعه نقشی سازنده را بر عهده گرفته است. پذیرفتن در خانواده با ازدواج و یا به اصطلاح پیوند زوج و زوجه انجام می گیرد و حاصل این دو نیز می تواند تولد دو یا چند فرزند مذکر و مؤنث باشد و این پیوند در کشورهای مختلف متفاوت است و بستگی به فرهنگ و آداب و رسوم و اعتقادات دینی و یا احیانا" غیر دینی جوامع دارد. بنابراین ساختار و بافتارفرهنگی خانواده ها در سیستم های سنتی با سیستم های مدرن فرق می‌کند زیرا که در خانواده های سنتی تعداد فرزندان زیاد است و امکانات کم اما در خانواده های مدرن تعداد فرزندان کم است و امکانات زیاد. لذا در می یابیم که قدرت پذیرفتن درخانواده های کم جمعیت به مراتب بیشتر از خانواده های پرجمعیت می باشد و به همان اندازه نیز سلامت فکری و بهداشتی در خانواده ها ی کم جمعیت بیشتر از خانواده های پر جمعیت است.

با این وجود، پذیرفتن ابتدا از جانب والدین صورت می گیرد که به بیانی عامیانه به آن تفاهم هم می‌گویند. تفاهم اگر در بین والدین باشد و ازدواج این دو بر اساس مفاهمه هایی تعریف شده، صورت گرفته باشد، طبعا" پذیرفتن
در جوانب مختلف بین این دو پر رنگ تر است و این پذیرفتن نیز به‌عنوان فرهنگی پیش رونده در تربیت فرزندان نیز تأثیر خواهد داشت و اگرچنانچه فرهنگ پذیرفتتن کم رنگ و یا احیانا" خدشه دار شود تأثیرآن نیز بر روی فرزندان دو چندان می‌شود.

در فرهنگ پذیرفتن در خانواده ها بی شک تمیز دادن و یا فرق انداختن بین بچه ها و حتی بین والدین خود مسببی است در جهت عدم پذیرفتن خانواده در جوانی مختلف. در برخی خانواده ها پذیرفتن فرزندان یکسان نیست و در برخی
دیگر یکسان است و در بعضی ها هم، هیچ گونه پذیرفتنی از جانب والدین صورتنمی گیرد و نکته ی آخر این که در خیلی از موارد والدین حالت آلترناتیو یا جایگزینی را در خانواده بازی می‌کنند که به هر کدام از این سئوالات پاسخ می دهیم. در مورد اول که پذیرفتن فرزندان یکسان به نظر می آید عدم تفاهم و تفکر بین والدین می باشد که نوعی پذیرفتن دو جانبه در خانواده شکل می گیرد. به بیانی فرزندان در پذیرفتن بین والدین تقسیم می شوند واین خود باعث
تقابل در خانواده می‌شود و نه تفاهم.

نکته ی دوم این که ما با نوعی یکسانی از زاویه ی پذیرفتن مواجه می شویم یعنی این که والدین با هم در تفاهم چند جانبه هستند و این رفتار نیز فرزندان را به جانب خود می کشد و تقریبا" می توان گفت با نوعی پذیرفتن واحد و مؤثر مواجه می شویم و در این نوع خانواده ها بحران مدیریت وجود ندارد ویا کم تر وجود دارد.

در گزینه ی سوم نیز ما با نوعی اختلاف در بین والدین تصادم داریم و این اختلاف و سلیقه ی فکری و فرهنگی و... باعث می‌شود تا که فرزندان نیز از همین روش بهره مند شوند. و در این نوع خانواده ها می توان نوعی پذیرفتن
را مشاهده کرد که بدترین حالت برای خانواده و جامعه به شمار می آید.

نکته ی آخر که بسیار هم مهم است بحث آلترناتیو یا جایگزینی است. آلترناتیو وقتی صورت می گیرد که والدین و یا یکی از آن ها بر اساس کمبودهایی اجتماعی از قبیل: سواد، فرهنگ، اقتصادو... که تجربه نموده اند در صدد بر آمده اند تا که فرزند یا فرزندان خود را از این کمبودها رها سازند. بنابراین والدین دقیقا" به‌عنوان جایگزین نقش خود را ایفا می‌کنند. به‌عنوان نمونه: اگر فرزند آن ها دکتر شده و خود والدین بی سواد یا کم سواد هستند، به انحای مختلفی محور جایگزینی و تعصب و جانبداری را درجامعه نسبت به فرزند خود و به نفع خود بازی می‌کنند که این نوع رویه حالت خوبی را در جامع نخواهد داشت.
بدترین پذیرفتن ازنوع آلترناتیو است که هم برای خود افراد ضرر دارد و هم این که این ضرر و خسران به جامعه منتقل می‌شود. لذا این نوع جایگزینی در فرزندان نیز به مرور زمان تأثیر می گذارد و ممکن است که فرزندان هم با اولاد خود همین فرآیند را داشته باشند. با این  مفاهیم در می یابیم که فرهنگ پذیرفتن در خانواده از عناصر مهم و سازنده ای است که تأثیر خود را ابتدا بصورت فردی و بعد به شکلی جمعی در بین آحاد مردمبه نمایش می گذارد و چون فرهنگ از فرد شروع می‌شود و در جمع خلاصه می‌گردد لذا نقش فرهنگ پذیرفتن در ابتدا از جانب والدین پایه گذاری می‌شود و منبعد تأثیرش در جامعه نماد و نمود پیدا می‌کند.

دیگر نکته بحران مدیریت و مدیریت بحران در خانواده هاست.والدین به‌عنوان پایه های مستحکم سقف زندگی قلمداد می شوند که اگر یکی از این دو پایه نباشد و یا مدیریت ضعیفی را از خود به نمایش بگذارند، سقف زندگی خواهد
ریخت. ازسویی اگر فرزندان در همان اوان کوچکی والدین را ازدست بدهند، فرهنگ پذیرفتن را در ابعادی از جامعه می آموزند و هر آنچه که از جامعه آموخته اند را سر لوحه ی زندگی خود قرار می دهند. اما اگر در سن جوانی
والدین خود را از دست داده باشند، رگه هایی از فرهنگ پذیرفتن را از والدین به‌عنوان الگو با خود دارند و ازآن ها در جامعه استفاده می‌کنند.

بنابراین فرزند وقتی با بحران مدیریت مواجه می‌شود که مدیر خانواده نبوده است و در این جاست که فرزند در صدد جبران بر می آید و احتمال کجروی وناهنجاری های اجتماعی نیز برای فرزند وجود دارد. دیگر بحران مدیریت و
مدیریت بحران بر می‌گردد به خود ِ والدین که در فراز و فرود زندگی خود بتوانند خانواده را در ابعاد مختلف مدیریت کنند به گونه ای که اگر مدیریتی ضعیف داشته باشند، فرزندان نیز با آسیب مواجه می شوند و اگر مدیریتی قوی
از خود به تصویر بکشند فرزندان با رشد و بالندگی فکری و فرهنگی تصادم دارند. بنابراین بحران مدیریت یک بحث است و مدیریت کردن همان بحران نیز از جانبوالدین خانواده نیز بحث دیگری است که هر کدام از این ها در فرهنگ پذیرفتن در خانواده نقش سازنده ای را بر عهده گرفته اند. دیگر فرهنگ پذیرفتن در خانواده بحث مذکرو مؤنث بودن فرزندان است. جنسیت در خانواده درفرهنگ پذیرفتن نقشی اساسی دارد. بنابراین در خانواده های سنتی پذیرفتن پسر بیشتراز دختر است وبه تعبیری جنسیّت در خیلی از ابعاد تعیین کننده می باشد. اما در خانواده های مدرن چنین حالتی را کمتر مشاهده می‌کنیم و تقریبا" فرهنگ پذیرفتن بر اساس منطق و کارآیی و نوع ابتکار و توانایی فرزندان مد نظر می باشد. نکته ی دیگر نیز فرهنگ پذیرفتن در بین خودِ فرزندان می باشد که در برخی از خانواده ها تنها پسر وجود دارد و در برخی دیگر دختر و در بعضی ها هم، مثلا" یک دختر و چند پسر و یا یک پسر و چند دختر وجود دارد که از حیث روانشناسی با نوعی کمبود محبت و جنس مخالف و موافق و عدم تفاهم و تعامل در ابعاد روحی و روانی و فرهنگی در بین فرزندان مواجه هستیم.
لذا اگر این کمبودها نباشد یعنی خانواده ها از دو دختر و دو پسر بر خوردار باشند این خود از منویات ویژه ای به شمار می آید که خانواده ها را در آن بحران روحی و کمبود های عاطفی کمک می‌کند. افزون بر این که ممکن است
والدین از کمبود فرزند رنج ببرند و به بیانی هرگز بچه دار نشوند که این هم به نوبه ی خود در فرهنگ پذیرفتن مؤثر می باشد. بنابراین همه ی مواردی که در بالا ذکرآن رفت، اگر چه به این راحتی میسر نیست اما اگر بصورت کارشناسی شده وقانونی در بستر جامعه لحاظ شوند بی گمان در سیر زمان تبدیل به رفتار و فرهنگ خواهند شد.

۲- رویکردی به فرهنگ پذیرفتن در طبیعت و نشانه های طبیعی

طبیعت در فرهنگ و زبان انسان ها تأثیربسزایی دارد و انسان ها نیز در ازمنه های تاریخ به‌عنوان موجوداتی متفکر و با فرهنگ تأثیر خود را در طبیعت به اثبات رسانده اند. بنابراین جهان طبیعی جهانی است که به نوبه ی خود ازفرهنگ پذیرفتن بهره مند شده است و تقریبا" به‌عنوان معلمی کارآمد برای ما انسان ها به شمار می آید زیرا که نشانه های طبیعی که هر کدام دارای مفاهیم وویژگی های ظاهری و باطنی خاصی هستند خود بیانگر این مدعاست. حال
اگراز موالید چهارگانه انسان را به‌عنوان موجودی صاحب منطق و فرهنگ جدا کنیم دیگرموالید دارای فرهنگ پذیرفتن هم در خود و هم در دیگر موالید هستند. به‌عنوان نمونه: شب و روز تا یکدیگر را نپذیرند و چیزی به نام گردش زمان به وجود نمی آید. و یا کوه ها که به صورت سلسله وار در کنار هم قرار گرفته اند، این خود مصداقی بارز و مبرز از فرهنگ پذیرفتن است. چه این که تا قله ای نباشد کوهپایه ای هم وجود ندارد و یا دشت ها که در دامان خود هزاران گلو گیاه را با نظم و ترتیب و الوان خاصی پذیرفته اند و حتی آشتی تضادها را هم در این دشت و دمن ها به وفورمشاهده می‌کنیم زیرا که بر سینای همین دشت ها درختان بلندی نشسته است و یا قله ی بلندی خودنمایی می‌کند و یا تپه های فراوانی نمایش خود را به منصه ی ظهور رسانده اند.

دیگر پذیرفتن طبیعت زیستن موجودات در کنار هم می باشد که این موجودات هم در دریا و در کنار هم زندگی می‌کنند و هم در خشکی و نقاط آباد هستی در کنار هم به زیستن ادامه می دهند. فرهنگ پذیرفتن در اقیانوس ها نیز نمادی
نمادین دارد به گونه ای که اقیانوس چندین دریا و در دل خود هزاران موجود زنده و غیر زنده را پذیرا شده است و به همین خاطر اقیانوس نام گرفته است. یا کره ی زمین که به‌عنوان گهواره ی همه ی موجودات زنده و غیر زنده شناخته شده است که همه ی موجودات در این گهواره به مانند کودکی بزرگ می شوند و از خود مشخصه های ویژه ای را به نمایش می گذارند.

زمین به‌عنوان مهم ترین پذیرا، در واقع پذیرنده ی همه ی ماست و این پذیرندگی از جانب زمین هم در زمان حیات ما به شمار می آید و هم دروقت ممات. بنابراین: «تا زنده ایم بر دوش آنیم و در وقت مردن در آغوش آن»

دیگر فرهنگ پذیرفتن در دل طبیعت ونشانه های طبیعی به‌عنوان نمونه: یک باغ گردوست که درختان هم جنس و هم تبار آن بدون هیچ مزاحمتی نسبت به یکدیگر و با کمال صداقت و همدلی در کنار هم گرد آمده اند و در جهت خدمت به ما انسان ها در تلاش و کوشش هستند.

گورستان نیز از دیگر بسترهای طبیعی است که همه ی مردگان را پذیراست و میتوان ازآن به‌عنوان یک تالار برای مردگان یاد کرد. تالاری که همه ی مردگان را به میهمانی همیشگی و ابدی خود دعوت می‌کند! اما ما زندگان
اگرچه در کنار هم قرار گرفته ایم و زندگی می‌کنیم ولی فرهنگ پذیرفتن را تنها در ظاهر رعایت می‌کنیم و نه در باطن و به معنی واقعی !

باز نمونه می توان یک گل و یا درخت رامثال زد که شاخه ها و برگ های آن در کنار هم در کمال فروتنی و صداقت زندگی می‌کنند،شکوفه و بالاخره میوه می دهند. فرهنگ پذیرفتن را باید از آسمان یاد گرفت که همه ی منظومه ها را در خود جای داده است و یا فرهنگ پذیرفتن را بایستی از فصول سال یاد گرفت که زمستان جای خودرا با احترام به بهار می دهد و بهار نیز جای خود را به تابستان می دهد و تابستان نیز جای خود را به پاییز می دهد و دوباره
پاییز نیز جای خود را به زمستان می دهد.

ضمن این که فرهنگ پذیرفتن را از یک فصل از سال هم می توان به زیبایی آموخت چه این که فروردین جای خود را به اردی بهشت می دهد و اردی بهشت نیز جای خود را به خرداد و یا دی جای خود را به بهمن می دهد و بهمن نیز اسفند را بر جای خود بر می گزیند. آیا این فرهنگ پذیرفتن در بین ما انسان ها وجود دراد ؟ آیا این نوع پذیرفتن ها نمی توانند برای ما الگو باشند ؟ آیا طبیعت به‌عنوان معلم ما نمی تواند باشد و صدها آیا و چرای دیگر که هر کدام
از ما باید به آن ها فکر کنیم و چاره ای را برای ارتقاء و بالندگی فکری و فرهنگی خود بیابیم.

۳- نگاهی به فرهنگ پذیرفتن در ادبیات و هنر و علم و دانش

با دور نمایی از تاریخ شعر و هنر در می یابیم که فرهنگ پذیرفتن در جامعه ی ادبی ما اگر چه وجود داشته و دارد اما در زوایایی سلیقه ای و از روی منافع شخصی و معنوی هم طرح ریزی و شکل گرفته است و احیانا" و به تعبیری عامیانه حالتی بده و بستون را هم داشته است. پذیرفتن یک هنرمند یا شاعر از جانب یک هنرمند یا شاعر دیگر به مانند پذیرفتن دو نفر عادی یا پذیرفتن خار و گل نیست چه این که نوعی رقابت علمی و هنری سالم و احیانا"
ناسالم در این نوع پذیرفتن وجود دارد. از سویی دیگر ممکن است منافع مالی و معنوی و... نیز در این نوع پذیرفتن نهفته باشد.

بنابراین برای این که یکدیگر را در شعرو ادب و در مجموع هنر بپذیریم نیاز به، از خود گذشتگی و نوعی بی نیازی را می طلبد. هرهنرمندی که قدرت وشهامت تعریف را از خود و دیگران ندارد، آن هنرمند هنوز به آن قله
ی بی نیازی نرسیده است.انسان وقتی از خود آگاهی به دل آگاهی می رسد در آن جاست که خویش را بی نیاز می بیند و پذیرفتن هر چیزی برای آن ممکن می‌شود. به‌عنوان نمونه: سهراب می‌گوید: «اگر کرم نبود دنیا یک چیزی را کم داشت » اگر چه سهراب موجودی کوچک را به نام کرم می پذیرد و عضوی از این جهان پهناور می شمارد اما آیا همین سهراب دیگران را که هم جنس خودش و در زمان خودش بوده اند را به معنی واقعی پذیرفت و یا احیانا" از آن ها سخنی را به صورت مکتوب به میان آورده است و یا حداقل در یک انجمن شعر شرکت کرده است ؟!

پذیرفتن تنها شعار دادن یا شعر سرودن نیست بلکه نیاز به عمل دارد. به قول شاعر: به عمل کار برآید به سخندانی نیست. بنابراین الگوهای جامعه نویسندگان و شعرا هستند که به تولید اجتماعی دربطن همین مردم و طبیعت و با استفاده از روحیات و ویژگی های انسانی و طبیعی همین مردم و طبیعت به سرودن و نگاشتن می پردازند. لذا ابتدا فرهنگ پذیرفتن باید در بین خود هنرمندان صورت پذیرد و منبعد به جامعه تسری پیدا کند و بی گمان هنرِ فرهنگ
پذیر و جامعه پذیر باید توسط همین الگوها آغاز شود و به‌عنوان یک بستر فرآرونده دربین جامعه جای پایی را باز کند. بااین تعابیر، در می یابیم که فرهنگ پذیرفتن در بین شعرا و نویسندگان کم رنگ است به گونه ای که هر کسی بدنبال مطرح کردن خودش و حذف کردن دیگری به هر طریقی و روشی است و فکر می‌کنم که این روند، روند شایسته و بایسته ای برای ادبیات و شعر ما و حتی برای خود هنرمندان نباشد. علت عمده ی این مهم بر می‌گردد به تاریخ سنتی ایران و استبدادی که بر گونه های تاریخ این ملت حک شده است.

نکته ی دیگر عدم حسب الحال نویسی است که اغلب شعرا و ادبا و... نامی این سرزمین از رندگی نامه ی واقعی و درستی بر خوردار نیستند و یا حداقل لایه های نامکشوفی از زندگی شخصی و هنری آن ها به چشم می خورد که هنوز هم معلوم نشده اند که حداقل محقق و یا پژوهشگر بر اساس آن بتواند به نوعی درون کاوی در هنرمند دست یابد و پارامترهایی را برای جامعه به‌عنوان ضعف و قوت بر گزیند.

نکته ی سوم عدم رشد و توسع ی فرهنگی و هنری است که اگر چه در ازمنه های دیروز ِ تاریخ ادبیات و شعر و... ما کم و بیش وجود داشته و دارد ولی در جهان امروز چنین چیزی اگر هم باشد، تبلیغ و تعریف جهانی
نشده است. و ما خود پروری و خود نگاری را به اغیار گری و دیگر پروری ترجیح داده ایم و شاعران و هنرمندان دچار نوعی توهم و عدم خود باوری شده اند و توجه به هم نوع و میهن و خاک خود را کمتر مد نظر دارند و اغلب به هنرمندان خارجی التفات می‌کنند که این خود فرهنگ پذیرفتن را در بین شعرا و ادبا با تضعیف مواجه ساخته است. درزوایایی دیگر می توان فرهنگ پذیرفتن را در بین شعرا و نویسندگانی بررسی نمود که این هنرمندان از عقده های ادیپ و کمبودهای روحی واجتماعی رنج می برند. به نظر می آید هر هنر مندی که به معنی واقعی از هنرمند دیگر به معنی واقعی تعریف نمی کند این رفتار ریشه در عقده های ادیپ وکمبودهای روحی و اجتماعی که در کودکی و
نوجوانی شکل گرفته اند، دارد. چه این که این کمبودها به صورت نوعی نوستالژیک در آمده اند و تقریبا" نوعی غم و اندوه و حسرت را نسبت به گذشته و حال بازگو می‌کنند و در مقابل این افراد همین حس های نوستالژیک وار قد علم می‌کنند و افسار تعریف و پذیرفتن را از شخص هنرمند می ستانند.

کمبودهای اجتماعی و روانی دردو شکل تصویر می شوند. نخست در شکل انتقام است و دیگر در شکل بی تفاوتی. در شکل نخست شاعر و یا هنرمند سعی بر آن دارد تا که از طریق هنر و آثار هنری خود ازمردم انتقام بگیرد و
این انتقام را در اشکال متفاوت باایده های مختلف پیاده کند. در ثانی شکل بی تفاوتی رانسبت به هم فکر خود در دستور کار قرار می دهد که این نوع برخورد نیز به نفع جامعه ی ادبی نیست. بی تفاوتی شکلی از کار هنرمندان به شمار می آید که تبعات آن باعث ایجاد خود برتر بینی می‌شود و این خود برتربینی نیز بزرگترین چالش فرآرو برای جامعه ی ادبی ما به شمار می آید. اما از بین همین هنرمندان ما با افرادی هم سر و کار داریم که نه بدنبال انتقام هستند و
نه بی تفاوتی، بلکه در صدد بر می آیند تا که گذشته ی خود را با نگاهی مثبت به جلو ببرند و در جبران آن برآیند. لذا شاعر و یا هنرمندی این چنینی سعی می‌کند که این جبران را به دوشکل به تصویر بکشد. نخست با سرودن شعر ی یا نوشتن کتابی و یا ترسیم کردن تابلویی و یا نوختن سازی و خواندن آوازی این نوع کمبود خود را جبران می‌کند در ثانی در صدد بر می آید تا که با نگاهی مثبت فرهنگ پذیرفتن دیگر افراد هنری و واقعی را هم در دستور کار خود قرار دهد که فکر می‌کنم این نوع هنرمند دارای جایگاه و محبوبیت است زیرا که هم برای رشد خود تلاش کرده و هم برای ترقی و تعالی فرهنگی و ادبی جامعه.

با این تعابیر، فرهنگ پذیرفتن در ادبیات و شعر ایران حالتی لیبرال و دراصطلاح دیگری لیبرتی(رهایی فکری) ندارد و اگر چه شعرا و ادبا کم و بیش تعاریفی هم چاشنی کار خود می‌کنند اما این نوع تعاریف به صورت پایه ای و
آکادمیک و سازنده نیست زیرا که، در هیچ برهه ای از زمان ما با حداقل شبیه سازی لیدرها توسط خودشان مواجه نبوده ایم و یا به اصطلاحی دیگراین هنرمندان آلترناتیو نداشته اند و جامعه ای که از فرهنگ آلترناتیو و مؤلفه
های آن بهره مند نیست، طبعا" به مرور زمان دچار رکود و واپس گرایی خواهد شد. بنابراین اگر چه هیچ کسی فردوسی و یا سعدی و حافظ و یا احیانا" نیما وشاملو نمی شود ولی حداقل بایستی در جامعه نوعی شدن و فرهنگ پذیرفتن باشد که ما بتوانیم به شاخک های متفاوتی از این در ختان ادب و هنر دست یابیم.

لذا وقتی درخت شعر و ادب فردوسی شاخک پردازی نمی شود و به اصطلاح برگ و بر آن آبیاری نمی شود و یا درخت شعر نیما حرس و نماد و نمودی تازه را از حیث ساختار و محتوا به خود نمی بیند و... این موارد باز برمی گردد به خود ما و نباید از چشم دیگران دید و به بیانی گلایه کنیم که مثلا" ما شاعر یا نویسنده ی جهانی نداریم. بنابراین تا وقتی که فرهنگ پذیرفتن در بین خودمان نهادینه و قانون مند نشود طبعا" انتظار داشتن از دیگران که مثلا" ما را درجوانبی پذیرا باشند، و شاعری جهانی و... قلمداد کنند حرفی معقول و منطقی نیست. دیگر نکته فرهنگ پذیرفتن در علم و دانش می باشد که این روند اغلب در بین دانشگاهیان رواج دارد. دانش، دانش جو و دانشگاه
یک مثلث متساوی الاضلاع است که اگر یک ضلع آن حذف شود، دیگر شکلی هندسی را نظاره نخواهیم کرد. بنابراین مهم ترین فرهنگ پذیرش بایستی توسط استاد و شاگرد در دانشگاه شکل بگیرد. شاگرد باید استاد را به نحو اکمل بپذیرد و استاد نیز باید شاگرد را به‌عنوان یک فرد مستعد و جویای دانش پذیرا باشد. لذا این نوع رفتار باعث می‌شود تا فرهنگ پذیرفتن در کانون های علمی شکل و شمایلی تازه به خود بگیرد. اما متأسفانه در جامعه ی امروز و در زوایایی برخی از شاگرد ها از استادها تمرد می‌کنند واستادهایی هم هستند که شاگرد را در جوانبی نمی پذیرند و این رابطه ی یک سویه خود مسببی است درجهت رکود علم و دانش در دانشگاه ها.

دیگر نکته اخذ مدارک فرمالیته و فرمیکال است که دانش جو از دانش کافی برخوردار نیست اما از طرفی مدرکی را اخذ کرده است که همین مدرک باعث توهم ومتوهم شدن آن در دایره ی علم و دانش گردیده و او را از واقعیّات وحقایق به دور ساخته است.

مدرک گرایی نه تنها در بین دانشجویان رواج دارد بلکه برخی از اساتید دانشگاه نیز شامل این پروسه می شوند. با این وجود، مدرک گرایی یکی از عواملی است که فرهنگ پذیرفتن را دچار خدشه و خلل کرده است چه این که، اغلبافراد دارای مدرک تحصیلی هستند و قیاس ها نیز تقریبا" قیاسی مع الفارق است. مثلا" یکی دانشجوی فارغ التحصیل دانشگاه تهران می باشد که در کنکور سراسری قبول شده است و دانشجوی دیگر فارغ التحصیل دانشگاه آزاد و یا پیام نور.

بنابراین رعایت عدالت نیز در این جا لحاظ نمی شود و هر دو نیز دارای مدرک مثلا" دکترای جامعه شناسی هستند و طبعا" در چنین حالتی همدیگر را نمی پذیرند چون شناخت این دو از یکدیگر بر اساس ماهیت و کیفیت کار نیست بلکه فرم و مدرک ظاهری است. با این تعابیر، فرهنگ پذیرفتن باید بر اساس واقعیات و حقایق باشد و هر کسی بر اساس بار علمی اش مورد وارسی قرار گیرد ونه بر اساس بار مدرک. ممکن است یک فرد راننده ی ماهری باشد
اما گواهی نامه نداشته باشد و درعوض ممکن است فردی گواهی نامه داشته باشد ولی راننده نباشد و حالت سومی هم وجود دارد که ممکن است فرد هم ماشین داشته باشد و همگواهی نامه اما راننده نباشد.
عدم پذیرفتن فرد دانشگاهی توسط خانواده هاخود از دیگر موارد است. زیرا که، این فرد با این که فارغ التحصیل شده اما بازار کار برایش فراهم نشده و همین بیکاری خود مسببی است در جهت عدم فرهنگ پذیرفتن فرد دانشگاهی
توسط خانواده.

۳- نقش زبان، آداب ها وعادت ها درفرهنگ پذیرفتن

الف ) آداب ها: آداب و رسوم و باورداشت های عامیانه درفرهنگ پذیرفتن نقش بسزایی دارند به گونه ای که هر منطقه یا سرزمینی از آداب و رسوم و معاشرت و سنن ویژه ای برخوردار است و این آداب نیز به‌عنوان یک سنت
فرآرونده در بین آن مردم به شمار می آید. به‌عنوان نمونه: پذیرفتن یک شخص علمی در بین عموم مردم کار ساده ای نیست و پذیرفتن مردم عامه و دارای آداب وعقاید خاص خود نیز برای یک فرد علمی و دانشگاهی کاری بس دشوار است. علت عمده بر می‌گردد به نوع رویکرد و باورداشت هایی که بین این دو طبقه ی اجتماعی در جامعه وجود دارد. می توان گفت پذیرفتن بایستی بر اساس روابطی دو سویه انجام پذیرد و مطالبات افراد نیز از یکدیگر حالتی دو جانبه داشته باشد. بنابراین این نوع پذیرفتن مرتبط می‌شود به نوع رویکرد و فرهنگ و آداب و رسوم افراد که ممکن است با هم در تفاوت عمده باشد.با این مفاهیم،امکان دارد یک فردی دارای تحصیلات باشد اما مبادی آداب نباشد و نتواند با جامعه ارتباط برقرار کند اما ممکن است یک فرد از هیچ تحصیلاتی بر خوردار نباشد ولی فرهنگ پذیرفتن را به سهولت بلد باشد و به آن عمل کند.

لذا فرهنگ پذیرفتن منوط به آداب و رسوم و نوع برخورد افراد با جامعه را دارد که در چه منطقه ای با چه فرهنگ و رسومی زندگی می‌کنند. پوشش فرهنگی وآداب و رسوم عامیانه و گویش و لهجه ها نیز از دیگر مواردی
است که فرهنگ پذیرفتن را رقم میزند. شاید بتوان گفت کردها و لرها از حیث فرهنگ پذیرفتن بیشتر یکدیگر را قبول و پذیرا هستند چرا که دارای اشتراک فرهنگی و آداب و رسوم و تاریخ و موقعیت جغرافیایی نزدیک به هم هستند.

و از جانبی دیگر ترک های تبریز با ترک های زنجان وتهران بیشتر ارتباط برقرار می‌کنند زیرا که این دو از آداب و رسوم و باورداشت هایی عامیانه و زبانی مشترک برخوردار هستند. از سویی دیگر می توان به اصفهانی ها و یزدی ها اشاره نمود که اگر چه دارای باورداشت ها وآداب متفاوتی هستند ما در ابعادی هم موقعیت جغرافیایی تقریبا نزدیک به هم دارند و البته آداب و رسوم ورفتارها و اعتقادات مشترک ونزدیک به هم نیز از دیگر عوامل است.

بنابراین فرهنگ پذیرفتن در کشور ایران بر اساس نوع آداب ها و رسوم و باورداشت ها و عقاید ی که در ازمنه های تاریخ در بین مردمان این سرزمین بوده شکل می گیرد واین فرآیندهای آداب محور خود را به‌عنوان نشانه هایی  فرهنگی و هنری چهره نموده اند که این نشانه ها به انحای مختلف در ارتباطات اجتماعی خود را به نمایش می گذارند. دیگر مهم نیز طبقات اجتماعی جامعه می باشد که هر کدام از این طبقات اجتماعی دارای آداب و رسوم خاصی
هستند. به‌عنوان نمونه: یک فرد روستایی با فرد روستایی دیگرچه در یک منطقه ی مرتبط با زیست بوم خود یا مناطق دیگر، بیشتر ارتباط برقرار می‌کند تا یک روستایی با یک فرد شهری.

و ارتباط و فرهنگ پذیرفتن در بین طبقه ی شهرنشین به مراتب پر رنگ تر از ارتباط طبقه ی روستایی با طبقه ی شهری است. نمونه: یک بازیگر سینما ممکن است دربین طبقه ی روستایی به اندازه ی یک کدخدای روستا یا رئیس یک ایل یا طایفه مورد پذیرش مردم آن روستا یا محله قرار نگیرد چراکه امکان دارد پارامترهایی که مدنظر یک فرد روستایی می باشد در آن بازیگر از نگاه او یافت نشود والبته عکس این قضیه هم می تواند صادق باشد.

ب) عادت عا: عادت یک رفتار مکرر و مریض گون است که به اشکال مختلف در افراد نمایان می‌شود به گونه ای که ترک عادت را ترک مرض دانسته اند. ممکن است این عادت خود را به صورت قمار و... نشان دهد و
یا خودپسندی و خود کامگی. البته علاوه بر این موارد که ذکر آن رفت، عادت می تواند نسبت به انجام رفتارهایی شخصی باشد که در خیلی از زوایا این رفتارها در جامعه شایسته و خوشایند نیستند به مانند عادات فردی اعم از دست شستن مکرر یا دست کردن مکرر در دماغ و یا بازی کردن مداوم با آلات تناسلی خود و یا تکرار کردن برخی کنایه ها و تکیه کلام ها که طرف مقابل یا گروهی را از خود رنجور می‌کنیم و...

بنابراین عادت چهره های متفاوتی دارد و ظهور آن در جامعه بستگی به نوع واکنشی دارد که توسط جامعه به فرد عادت مند منتقل می‌شود و همین واکنش باعث کنشی عادت مند می‌شود. با این تعابیر، فرهنگ پذیرفتن در بین افرادی که احتیاط به عادت ها دارند؛ کم رنگ و احیانا" بی رنگ و لعاب است زیرا که فردعادت مند همه چیز را از نگاه عادت خویش بررسی می‌کند و عادت خود را نیز توجیح می‌کند.

به‌عنوان مثال: اگر فرد معتاد به مواد مخدر باشد طبعا" کشیدن این مواد را یک رفتار مثبت جلوه می دهد و توضیحاتی را هم چاشنی کار می‌کند و در این صورت است که مورد پذیرش جامعه قرار نمی گیرند. و یا این که خود پسندی خودرا نوعی رفتار شایسته در جامعه تلقی می‌کند و با دفاع از این نوع رفتار عادت مند سعی می‌کند مخاطب خود را توجیح کند. بنابراین چنین فردی هرگز فرهنگ پذیرفتن را پذیرا نیست و همیشه سعی دارد کار بد خود را تحت هر شرایطی خوب جلوه نماید و کار خوب دیگران را بد. عادت ریشه در نوع فرهنگ افراد و زیست بوم آن ها دارد و در جوانبی هم ریشه در کودکی و حس های نوستالژیک داردکه فرد به نحوی می خواهد با عمل به این گونه عادات خود را در جامعه نشان دهد.

فرهنگ پذیرفتن یک فرد ِ عادت مند همیشه بر اساس همان عادات و معیارهایی تعیین شده است که ازجانب خودش ترسیم شده اند وچون با تغییر رفتاری هم مواجه نیست و بر عادت خود تأکید و یا پافشاری می‌کند لذا رشد و
بالندگی در چنین قشری کند صورت می گیرد و فرد یا افراد را با نوعی واپس گرایی مواجه خواهد ساخت.

ج) زبان: یکی از پارامترهای اساسی افراد در پذیرفتن یکدیگر زبان است. زبان وسیله ای است که ما را از حیث فرهنگ و تمدن از یکدیگر متمایز و یا وصل می‌کند. این جدایی و وصل مهم ترین عنصری است که جامعه را به فرهنگ شناخت نزدیک می‌کند. فرهنگ شناخت از یک قوم توسط زبان صورت می گیرد و هر قومی دارای گویش و لهجه های خاص خود است. بنابراین فرهنگ پذیرفتن بدون زبان میسّر نیست و این زبان در دو شکل ساختاری و محتوایی به ما کمک می‌کند تا بادیگران ارتباط برقرار کنیم و فرهنگ پذیرفتن را بیاموزیم.

چه این که، یک فرد فارسی زبان نمی تواند بدون ارتباط زبانی یک فرد لر زبان را بپذیرد مگر این که این دو با یک زبان مشخص و مرسوم وارد تعامل با یکدیگر شوند. اگر چه مولانا همدلی را از همزبانی بالاتر و بهتر می داند ولی در خیلی از موارد جزموارد استثنایی همزبانی به مراتب از همدلی نقش بیشتری را در بین جامعه بر عهده دارد. به گونه ای که اگر دو طرف گفتگو همزبان نباشند ارتباطی بر قرا رنمی شود. زبان وسیله ای است که ما
می توانیم به کمک آن حرف های خود را به دیگری منتقل نمائیم به گونه ای که این برقراری ارتباط بتواند، به نوعی فرهنگ تفاهم و تبادل تبدیل شود. بنابراین ممکن است که یک ترک زبان با یک کرد زبان همدل باشند ولی همزبان نباشند و برای این که این دو بتوانند با هم ارتباط برقرا کنند نیاز به زبانی مشترک است و این فرهنگ پذیرفتن توسط زبان شکل می گیرد. شما وقتی به یک کشور خارجی مثلا" فرانسه یا انگلستان سفر می‌کنید و... اگر زبان فرانسوی بلد نباشید هرگز با مردم آن کشور نمی توانید ارتباط برقرار کنید و هرگز فرهنگ پذیرفتن هم صورت نمی گیرد. بنابراین یا باید آن فرد انگلیسی فارسی صحبت کند یا شما به زبان انگلیسی مسلط و حرف های خود را به او بفهمانید. البته نوعی پذیرفتن در بین افراد ملل نیز وجود دارد که با این که همزبان نیستند اما ایده های آن ها توسط فردی زبان بلد (مترجم) منتقل می‌شود و این انتقال باعث همدلی می‌گردد و از این نوع تعامل می توان به‌عنوان نوعی فرهنگ پذیرفتن نیز یاد کرد. علت عمده ی زبان که در فرهنگ پذیرفتن نقشعمده ای دارد این است که تمام افکار و عقاید و آداب و رسوم و باورداشت ها وروحیات و احساسات هنری و فرهنگی و تاریخی افراد را به دیگری منتقل می‌کند و اگر فرد مقابل همزبان نباشد ارتباطی به معنی واقعی برقرار نمی شود. دیگر نقش سازنده ی زبان که در فرهنگ پذیرفتن کارآمد و کاربر نشان می دهد نقش گونه های زبانی است که زیر شاخه ی زبان معیار هر کشوری به شمار می آیند. گونه های زبانی شامل گویش ها و لهجه های مختلف می‌شود که در هر منطقه ای ساختار و بافتار این گویش ها با منطقه ی دیگر فرق می‌کند. لذا علاوه بر زبان رسمی یک کشور که نقشی اساسی در فرهنگ پذیرفتن دارد گونه های زبانی نیزبه سهم خود در ایجاد فرهنگ پذیرفتن نقش سازنده ای را بر عهده گرفته اند. به‌عنوان مثال: یک دکتر متخصص که هم زبان رسمی کشور خود را بلد است و هم زبان مادری یا به اصطلاح گویش محلی خود را خوب تکلّم می‌کند به مراتب ارتباط بهتری را با یک فردی که زبان رسمی را بلد نیست و تنها با گویش محلی خود صجبت می‌کند ارتباط برقرار می‌کند و علاوه بر این فرهنگ پذیرفتن در بینگویش و لهجه ها ی مشترک نیز از جایگاه و منزلت خاصی بر خوردار است زیرا که این دو از نوعی همزبانی بهره می جویند که ارتباط آن ها را باهم آسان می‌کند. بدین ترتیب در می یابیم که زبان در فرهنگ پذیرفتن نقشی کلیدی و حیاتی دارد.

تهیه کننده و تنظیم کننده عابدین پاپی نویسنده، شاعرو فعال فرهنگی استان لرستان