احمد سمیعی در مهرماه 1309 در شهرستان بروجرد متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در بروجرد و دوران متوسطه را در دارالفنون در تهران به پایان برد. سپس از دانشکده ادبیات فارغ­التحصیل شد و فعالیت روزنامه نگاری را با همکاری در هفته­نامه "پولاد" در فاصله سال­های 1324 تا 1326 آغاز کرد.

در سال 1325 همراه با چند تن از دوستانش اقدام به انتشار روزنامه­ای با عنوان "ایوان مداین" کرد. در سال 1329 سردبیر ماه­نامه "ترقی ایران" بود که با واقعه 28 مرداد 1332 تعطیل شد. در سال 1338 سردبیری مجله حساب را به عهده داشت که این مجله هم در سال 1341 تعطیل شد. در همین سال مجموعه "مقالات سیاسی" از وی منتشر شد. از 1345 تا 1351 در "رادیو ایران" سردبیری چند برنامه رادیوئی را بر عهده داشت. در سال 1347 کتاب "صد مقاله انتقادی" را منتشر کرد.

در سال 1365 کتاب "سی و هفت"  سال را نوشت که که شرح مختصری از وقایع دوران سی و هفت ساله سلطنت محمدرضا شاه پهلوی است، و از همان ابتدای انتشار بصورت مرجع قابل اتکایی در مورد تاریخ معاصر ایران درآمده و ارجاع‌های متعدد به آن در پژوهش‌های تاریخ معاصر گواه این امر است. در سال 1369 کتاب "برکشیده به ناسزا" و همچنین کتاب "آئینه دق" از وی به چاپ رسید. آئینه دق مجموعه مقالات ایشان در مسائل اجتماعی است.

در سال 1371 کتاب "طلوع و غروب دولت موقت" و در سال 1372 کتاب "معماران تمدن بزرگ" را به رشته­ تحریر در آوردند. احمد سمیعی در سال 1374 خاطرات سیاسی مورخ الدوله سپهر را پس از سال­ها حشر و نشری که با او داشت نگاشت. در سال 1383 داستان "حسنک وزیر" و و در سال 1384 با همکاری دکتر مهدی هروی کتابی با عنوان "22 نخست وزیر در سی و هفت سال" را منتشر کرد که حاوی مطالبی تازه­یاب در مورد وقایع دوران پهلوی دوم وآغاز انقلاب اسلامی در ایران است.